Patron szkoły
Urodził się 12 listopada 1898 r. we wsi Gręboszów w województwie tarnowskim jako czwarte dziecko w ubogiej, wielodzietnej rodzinie wiejskiego szewca Stanisława i Agnieszki z domu Bojko. Naukę rozpoczął w wieku 6 lat w tutejszej dwuklasowej szkółce ludowej. W 1908-1909 uczęszczał do czteroklasowej szkoły w Otfinowie nad Dunajcem. W latach 1909-1917 był uczniem II Cesarsko-Królewskiego Gimnazjum w Tarnowie.
Służbę wojskową w armii austriackiej rozpoczął 13 II 1917 r. w Batalionie Zapasowym 32.Pułku Strzelców w Bochni (Landwehr Inf. Regiment Nr 32). 17 XI t.r. zdał już jako wojskowy - zgodnie z rozporządzeniem Cesarsko-Królewskiej Rady Krajowej z 1914 r. - tzw. maturę wojenną. Od 22 XI 1917 do 24 II 1918 r. odbywał w Opatowie kurs dla oficerów rezerwy. Jako kadet-aspirant odjechał 21 V 1918 r. z 42. Kompanią Marszową na front włoski, gdzie został wcielony do 9. Kompanii 32. Pułku Strzelców. Tam nabawił się malarii i od 15 X do 4 XI 1918 r., przebywał w szpitalu polowym nr 407 w Sanstino, a następnie w szpitalu garnizonowym w Clili (Celje) w Styrii. Po powrocie do kraju został powołany 7 lutego 1919 r. do WP w 16. Pułku Piechoty w Tarnowie. 17 III t.r. odesłany w ramach uzupełnienia pułku na front czeski do Cieszyna. W czerwcu t.r. otrzymał stopień kaprala. Pod koniec października 1919 r. znalazł się na froncie litewsko-białoruskim, gdzie 3 XI t.r. został pchor. 14 I 1920 r. otrzymał nominację na ppor. i jako ochotnik przydział do Baonu Szturmowego 6. Dywizji Piechoty jako dowódca kompanii. Za osobistą odwagę w obliczu wroga i wykazanie inicjatywy w dowodzeniu w bitwie pod Połonicą-Bogdanówką (30 VIII 1920) przedstawiony został do odznaczenia Krzyżem Virtuti Militarni V klasy, aktu dekoracji dokonano jednak dopiero w 1922 r. W tym czasie otrzymał również Krzyż Walecznych. W listopadzie 1921 r., służąc nadal w 20. Pułku Piechoty w Krakowie, złożył prośbę o przyjęcie do zawodowej służby wojskowej. Stopień porucznika otrzymał dekretem Naczelnika Państwa 3 V 1922 r. ze starszeństwem l VI 1919 r. Przeszedł kolejne kursy specjalistyczne: w Wojskowej Szkole Gazowej w Warszawie, w Szkole Podchorążych w Warszawie, w centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Biedrusku i Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Uprawiał sport -narciarstwo i jazdę konną. Nabierał dużego doświadczenia w zakresie służby liniowej, garnizonowej i prac mobilizacyjnych. 19 III 1928 r. otrzymał awans na kpt. i został przeniesiony do Kadry Oficerów Piechoty. Równocześnie oddelegowano go jako instruktora do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowie Mazowieckiej. 4 X 1930 r. przeniesiony został na własną prośbę do 35. Pułku Piechoty w Brześciu nad Bugiem. W 1936 r. ukończył w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie następujące kursy dla kpt. (rotmistrzów): techniczno-strzelecki i unifikacyjno-doskonalący oraz dla dowódców batalionów. 19 III 1938 r. awansowany do stopnia mjra.Zgodnie z zarządzeniem szefa Biura Personalnego Min. Spraw Wojskowych z 4 XI 1938 r. przeniesiony został z dniem 3 XII t.r. na stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Okres pozostały do wybuchu wojny wykorzystał przede wszystkim na polepszenie warunków obrony, powiększając liczbę załogi i rozbudowując dodatkowe stanowiska polowe oraz przeszkody w terenie. Stopniowo udoskonalał system łączności i alarmowy, podnosił stan pogotowia bojowego na wypadek niespodziewanego ataku. Dbał też o to, by podlegli mu żołnierze nie dali się zwieść hitlerowskiej propagandzie odwetu i nienawiści. Od pierwszego dnia walki aż do chwili złożenia broni był dowódcą obrony Westerplatte. Po wywieszeniu białej flagi osobiście udał się do Niemców, aby omówić warunki kapitulacji. Wraz z innymi oficerami (z wyjątkiem rannego por. Pająka) został odwieziony z Westerplatte do Hotelu Centralnego w Gdańsku, gdzie przebywał do 9 IX 1939 r. Tego dnia odstawiono go na Biskupią Górkę w Gdańsku, a potem do Elbląga. 10 IX przewieziony został do obozu w Stablack (Stablawki), w którym spisywano ewidencję, rewidowano bagaż i prowadzono dalsze przesłuchania. 12 IX dołączyła reszta załogi Westerplatte. 5 X znalazł się w obozie Reisenburg (Prabuty), gdzie władze obozowe odebrały mu szablę, choć po kapitulacji gen. F. G. Eberhardt pozwolił mu ją zatrzymać w dowód uznania. 26 X oddzielony został od reszty westerplatczyków i przeniesiony do Oflagu IV A w Hohensteinie w Saksonii. 5 XI miał odczyt o Westerplatte w twierdzy Hohenstein. W obozie tym spędził pierwszą Wigilię w niewoli. Tam też, tak jak i pozostali jeńcy wojenni, otrzymał nr ewidencyjny (2105) i metalową, dwuczęściową plakietkę z wybitną nazwą obozu i numerem rejestracyjnym. Od 25 VI 1940 r. był w Oflagu II B w Arnswalde (Choszczno). 15 V 1942 r. odtransportowany do oflagu II D w Grossborn (Borne-Sulinowo), przebywał tam do stycznia 1945 r. 15 III t.r., podczas marszu na zachód, uległ wypadkowi, łamiąc obojczyk. Trafił do obozowego szpitala niedaleko Schwerina. Po wyzwoleniu otrzymał 28 V 1945 r. legitymację wystawioną przez Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie z adnotacją, że przebywał w Oflagu X C w Lubece. W lipcu 1945 r. przedostał się do dowództwa II Korpusu Polskiego we Włoszech. 25 I 1946 r. przyjęty został do czynnej służby wojskowej z przydziałem na dowódcę 6. Baonu Strzelców Karpackich. Od 19 VIII t.r. przebywał w wojskowym szpitalu angielskim (British Generał Hospital nr 92) w Neapolu.
Zmarł 30 sierpnia 1946 r. o godz. 9 rano na zapalenie otrzewnej po perforacji jelita grubego, l września pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Casamassima (działka D, rząd 5, nr grobu 13) w prowincji Bari we Włoszech. 21 sierpnia 1971 r. zwłoki mjra Sucharskiego ekshumowano i urnę złożono w siedzibie Ambasady Polskiej w Rzymie. 27 sierpnia samolotem "Lotu" przewieziono ją do Warszawy, skąd samolotem wojskowym do Gdańska, gdzie 31 t.m. została wystawiona na widok publiczny w Dworze Artusa. 1 września 1971 r. urnę z prochami udekorowano Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militarni i złożono na Westerplatte.
Obejrzyj Prezentację o Sucharskim
Nasza Szkoła w Klubie Szkół Westerplatte
